Niewielki kościół stojący na środku cmentarza. Najstarsza świątynia drewniana dawnego województwa radomskiego. Wzniesiony na planie prostokąta, składa się z XVI-wiecznej części drewnianej (o konstrukcji zrębowej) oraz części murowanej, dobudowanej od frontu w wieku XVIII. Prezbiterium węższe jest od nawy i zamknięte trójbocznie, od północy znajduje się zakrystia. Kościół nakryty gontowym dachem, na kalenicy sześcioboczna sygnaturka z latarnią zwieńczona krzyżem na kuli. Wystrój i wyposażenie wnętrza świątyni są barokowe oraz rokokowe. W ołtarzu głównym obraz z wizerunkiem patronki, św. Barbary z 2. połowy XVII wieku.
