Pierwszy drewniany kościół wzniesiono krótko po erygowaniu parafii w 1420 roku. Kolejną świątynię wzniesiono ok. połowy XVII wieku, a 1756 roku odbudowano ją po pożarze. Kościół orientowany, o konstrukcji zrębowej, z dachem krytym blachą z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną blaszanym hełmem z latarnią. Prezbiterium węższe od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Wnętrze trójnawowe, z płaskim stropem drewnianym na dwóch rzędach słupów. Strop i ściany pokrywa polichromia. Wewnątrz znajduje się chór muzyczny wsparty na filarach z prospektem organowym z początku XX wieku, barokowy ołtarz główny z początku XVIII wieku, dwa neogotyckie ołtarze boczne z XIX wieku oraz barokowa ambona. Obok znajduje się dzwonnica z XIX wieku oraz dwa 600-letnie dęby, które, jak głosi legenda, zasadził król Kazimierz Wielki.
