Świątynię w stylu neogotyckim wzniesiono pod koniec XIX wieku na miejscu wcześniejszej drewnianej, według projektu Edwarda Cichockiego. Budowla orientowana, w typie bazylikowym, trójnawowa, wystawiona na planie krzyża łacińskiego, z rzędem kaplic od strony zachodniej, w północno-wschodnim narożu góruje czworoboczna wieża. W 1945 roku kościół został niemal doszczętnie zniszczony przez wycofujące się wojska niemieckie; po wojnie […]
10 listopada 2021
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1323 roku. Wiadomo, że do roku 1835 stał tu drewniany kościół. Budowę obecnego murowanego kościoła, według projektu architekta Bruna Zborowskiego rozpoczęto w 1927 roku a ukończono w 1935 roku. Wnętrze zdobi polichromia autorstwa Władysława Zycha.
Parafię erygował biskup Zygmunt Kamiński 5 lipca 1991 roku. W sierpniu 1995 roku rozpoczęto budowę tymczasowej kaplicy. Obecnie trwa wznoszenie nowego kościoła, który ma być wotum dziękczynnym za życie i pontyfikat papieża Jana Pawła II.
Kamień węgielny pod budowę kościoła poświęcił Jan Paweł II 7 czerwca 1991 roku. Świątynia, według projektu architekt Krystyny Zaręby-Kijak zbudowana została w latach 1998-2005. Posiada współczesną architekturę, jej fronton zdobią dwie strzeliste wieże. Wnętrze kościoła zdobią stacje Drogi Krzyżowej, figura „Chrzest Chrystusa” oraz piękne witraże w oknach z postaciami: Papieża św. Jana Pawła II , […]
Prace budowlane przy wznoszeniu nowego kościoła dla parafii św. Józefa Rzemieślnika rozpoczęły się w 1989 roku. Poświęcenie nowo wystawionej świątyni odbyło się w 2000 roku. Budowla ma kształt koła (sam kościół zajmuje jego połowę). Uwagę zwracają też piękne witraże w oknach, ukazujące m.in. sceny z życia Chrystusa. W drugiej części koła świątyni znajduje się boczna […]
W czerwcu 1991 roku papież Jan Paweł II odwiedzając Płock w czasie swej IV pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego kościoła na osiedlu „Międzytorze”. Od 2003 roku do chwili obecnej trwa budowa nowego kościoła parafialnego, plebanii i obiektów towarzyszących, a Eucharystia sprawowana jest w tymczasowej kaplicy.
W 1907 roku ks. prałat Ignacy Lasocki zakupił część gruntów dawnego folwarku pobenedyktyńskiego, wraz ze stajnią, by stworzyć zakład wychowawczy dla ubogiej młodzieży („Stanisławówka”). XIX-wieczną koszarową stajnię zaadaptowano na kaplicę. W 1978 roku rozpoczęto budowę nowej dwupoziomowej świątyni, której bryłę zaprojektowano w kształcie królewskiej korony. Jest to największa w Płocku świątynia. Wnętrze górnej świątyni udekorowane […]
Jeden z najstarszych kościołów drewnianych na Mazowszu, wzniesiony pod koniec XV lub na początku XVI wieku. W 1776 roku przeprowadzono gruntowną przebudowę kościoła. Około 1857 roku miał miejsce kolejny remont, podczas którego dobudowano do nawy od południa kaplicę Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i przedłużono prezbiterium. Ostatnia renowacja odbyła się w latach 60. XX wieku […]
W 1985 roku zostały wbite pierwsze pale pod fundamenty kościoła dla nowo powstałej parafii bł. Jadwigi Królowej. Po kilkunastu latach prac budowlanych 24 października 1999 roku biskup Stanisław Wielgus dokonuje uroczystego aktu konsekracji nowego kościoła. Kościół z kopułą o średnicy 40 metrów, taką samą, jak w Bazylice św. Piotra na Watykanie. Wnętrze świątyni utrzymane jest […]
W 2000 roku został poświęcony przez biskupa Stanisława Wielgusa kamień węgielny pod budowę świątyni, która w listopadzie 2003 roku została konsekrowana i otrzymała wezwanie Dobrego Pasterza. Okazały kościół, o współczesnej architekturze wzniesiony został wg projektu Jana Lemańskiego na planie krzyża rzymskiego. Fronton nad wejściem głównym wieńczy potężny 22-metrowy krzyż. Wystrój wnętrza współczesny.
Dawny kościół dominikanów w Płocku (usuniętych w 1804 roku przez władze pruskie). Pierwsze wzmianki o drewnianej świątyni pochodzą z XIII wieku. Murowany budynek powstał po pożarze w XV wieku, w XVI wieku przebudowany w stylu późnogotyckim. We wnętrzu znajduje się m.in. późnobarokowa ambona i rokokowy ołtarz główny.
Najstarsza świątynia Płocka, ufundowana przez króla Kazimierz Wielki i konsekrowana w 1356 roku. Po trzystu latach przebudowana – dodano renesansowe elementy i ostatecznie przyjęła wystrój barokowy. W 1723 roku świątynia zostaje poddana odbudowie, w wyniku której przybiera skromniejszy, późnobarokowy kształt i ostatecznie traci gotycki charakter. Wewnątrz znajduje się barokowy, marmurowy ołtarz główny, XVIII -wieczna ambona, […]
Budynek Domu Pomocy Społecznej (dawniej Schroniska dla Nauczycieli) został wybudowany w 1902 roku według projekt Stefana Szyllera. Czterokondygnacyjny gmach z elementami architektury neogotyckiej (np. kaplica) usytuowany został na skarpie, na terenie parku ze stawem.
Kościół parafialny wybudowany w latach 1936-1975. Trójnawowa świątynia w typie bazyliki posiada wieżową fasadę i prezbiterium zamknięte półkoliści. Na terenie kościoła znajduje się także dom św. Józefa.
Piętrowy, murowany dom (willa) z poddaszem i balkonem na osi środkowej, wybudowany w 1930 roku.
Willa w ogrodzie na działce przy korycie rzeki Długa, wybudowana w dwudziestoleciu międzywojennym.
Drewniany dom z okołu 1883 roku wpisany do rejestru zabytków. Jest to rzadki przypadek dobrze zachowanego drewnianego domu letniskowego z końca XIX wieku. Łączy elementy uzdrowiskowej architektury szwajcarskiej, rosyjskiej z tradycyjnie mazowiecką.
Muzeum biograficzne Zofii i Wacława Nałkowskich, zwane także Domem nad Łąkami, utworzone w 1992 roku, w domu rodzinnym, zbudowanym przej ojca pisarki, Wacława w 1895 roku. Drewniany domek ustawiony jest na wzgórzu, na skraju Wołomina.
Ulica w centrum Wołomina, biegnąca wzdłuż torów kolejowych, zabudowana ceglanymi kamienicami z dwudziestolecia międzywojennego.
Kościół parafialny budowany w latach 1908-1927. Świątynia nawiązuje zarówno do architektury gotyckiej, jak i romańskiej. W dwuwieżowej fasadzie znajduje się rozeta i trójarkadowy portal, ściany we wnętrzu pokrywają freski przedstawiające sceny z życia Chrystusa.
Szkoła podstawowa w Woli Rasztowskiej z siedzibą w barokowym pałacyku Jana III Sobieskiego. Pałac wybudowany w 1680 roku był siedzibę myśliwską króla. Odbudowany po II wojnie światowej znacznie różni się od pierwowzoru.
Murowana wieża ciśnień powstała w 1912 roku, wchodzi w skład infrastruktury kolejowej. Odbudowana w 1921 roku po zniszczeniach I wojny światowej. Obecnie opustoszała, niszczeje.
Liceum Ogólnokształcące z siedzibą w klasycystycznym budynku autorstwa Antonia Corazziego z 1845 roku.
Ulica w Radzyminie, biegnąca w kierunku Parku Miejskiego, z różnorodną zabudową, m.in.: ceglane kamienice z początku i niszczejące budynki z pierwszej połowy XX wieku, nowy budynek straży pożarnej, późniejsze domy mieszkalne.
Ulica w Radzyminie prowadząca do dawnego dworca kolei wąskotorowej, z piętrową zabudową jedno i wielorodzinną z pierwszej połowy XX wieku i późniejszą.
Niewielki Park Miejski przed Urzędem Miasta i Gminy w Radzyminie, otoczony kamienicami. W parku znajduje się m.in. pomnik Tadeusza Kościuszki i fontanna.
Dawny dworzec Mareckiej Kolei Dojazdowej w Radzyminie, działającej w latach 1896-1974, wyremontowany i przerobiony na kancelarię notarialną.
Ceglana kamienica z pierwszej połowy XX wieku z dwoma szczytami przy bocznych krawędziach. Ze sklepami na parterze i mieszkaniami na piętrze oraz podwórkiem i niewielkim ogrodem.
Wielorodzinny dom z wieżą mieszkalną, miejscami przebudowany, otoczony ogrodem.
Drewniany, wielorodzinny dom z podwórkiem, przy którym znajdują się komórki.
Cmentarz poległych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, usytuowany na skraju Radzymina, w miejscu w którym rozegrało się decydujące starcie Bitwy Warszawskiej. Na cmentarzu jest niewiele wcześniejszych pochówków (od 1912 roku). Znajdują się tu cztery zbiorowe mogiły oraz kaplica wybudowana w 1927 roku według projektu W. Czeczota.
XVIII-wieczny budynek browaru przy pałacu Bielińskich w Otwocku Wielkim.
Dworek na terenie folwarku przy pałacu Bielińskich w Otwocku Wielkim, znajdujący się po drugiej stronie jeziora Rokola.
Park krajobrazowy nad jeziorem Rokola przy XVII-wiecznym pałacu Bielińskich w Otwocku Wielkim.
XVIII-wieczny budynek stajni przy pałacu Bielińskich w Otwocku Wielkim.
Drewniana willa w stylu świdermajer, w dwudziestoleciu międzywojennym należąca do kompleksu pensjonatów zwanym Willą Szeliga. Przed wojną mieściły się w niej sklepy i siedziba klubu inteligenckiego „Spójnia”.
Ulica w Otwocku, przy której znajduje się kilka drewnianych willi w stylu świdermajer.
Cukiernia i kawiarnia w budynku w stylu świdermajer wybudowanym współcześnie w Otwocku.
Drewniana willa w stylu świdermajer wzniesiona w Otwocku w latach 1906-1921 dla Abrama Gurewicza (Górewicza). Wieloboczny budynek składa się z siedmiu przylegających do siebie skrzydeł, posiada kilka werand i balkonów. Od 1906 roku do II wojny światowej działał tu pensjonat “Willa Gurewiczanka”.
Sanatorium Miasta Stołecznego Warszawy wybudowane w 1929 według projektu inż. Mieczysława Kozłowskiego, obok Sanatorium Towarzystwa „Brijus". Składało się z kilku rozrzuconych zabudowań: pawilonu głównego, pawilonu izolacyjnego, budynków gospodarczych i mieszkań służby, wieży ciśnień i in. Najciekawszy był dwupiętrowy, nakryty dachem mansardowym pawilon główny w kształcie litery Y.
Willa otoczona ogrodem i lasem, wybudowana pod koniec dwudziestolecia międzywojennego, w latach 60. XX wieku była letnią rezydencją Władysława Gomułki. W 1982 roku był w niej internowany Lech Wałęsa. Od 2005 roku „Gomułkówka” jest siedzibą Mazowieckiego Zespołu Parków Krajobrazowych.
Mocno przebudowany i niszczejący dom w stylu świdermajer, z murowaną pierwszą kondygnacją i pierwotnie drewnianym piętrem oraz kolumnowym portykiem.
Dworzec kolejowy wybudowany w Otwocku w 1910 roku według projektu Jana Fijałkowskiego. Nakryty dachem mansardowym, z wieżą nad wejściem i drewnianym stropem nad poczekalnią. Nad peronem znajduje się wiata o ciekawej metalowej konstrukcji.
Apteka mieszcząca się w ceglanym budynku administracyjno-mieszkalnym, powstałym na początku XX wieku, który służył jako przychodnia kolejowa.
Trzykondygnacyjna wieża ciśnień, o wysokości 21 metrów, wybudowana w Otwocku pod koniec XIX wieku, w pobliżu dworca kolei nadwiślańskiej. Została zmodernizowana w 1910 roku według projektu Jana Fijałkowskiego.
Dworzec Jabłonowskiej Kolei Wąskotorowej (współcześnie nieistniejącej) wybudowany w Otwocku w 1914 roku. Budynek z piętrową częścią dworcową i parterowymi skrzydłami biurowo-magazynowymi po bokach.
Muzeum działające od 1994 roku, od 1996 z siedzibą w dawnej willi Jakuba Bermana (tzw. Bermanówka). Zbiera i prezentuje eksponaty dotyczące historii i kultury miasta i ziemi otwockiej. Klasycystyczny budynek został wybudowany w latach 1954–1956 i nawiązuje do architektury dworkowej.
Ratusz mieszczący się w dawnej willi wybudowanej w latach 80. XIX wieku i przebudowanej w dwudziestoleciu międzywojennym. Budynek z wieżą zegarową, nawiązuje do polskiej architektury dworkowej. Nad wejściem umieszczono balkon wsparty na ciężkich kolumnach toskańskich.
Drewniany dom wybudowany w stylu nadwiślańskim (świdermajer). Obecnie niszczejący budynek z werandą otoczony jest zapuszczonym ogrodem.
Park miejski przy dawnym budynku kasyna (obecnie Liceum Ogólnokształcące) wybudowanym w dwudziestoleciu międzywojennym. Poza alejami parkowymi z ławkami znajduje się tu fontanna i plac zabaw.
Liceum Ogólnokształcące zajmujące budynek dawnego kasyna w Otwocku, wzniesionego w latach 1927-1933 według projektu Władysława Leszko Horodeckiego. Do gmachu prowadzą dwubiegowe schody z balustradą ozdobioną rzeźbami, na osi środkowej znajduje się portyk z kolumnami korynckimi.
Ruiny pałacu Łubieńskich z pierwszej połowy XIX wieku otoczone pozostałościami parku krajobrazowego.
Pozostałości XVII-wiecznego parku przypałacowego z zachowanym fragmentami ogrodu francuskiego z alejkami i ławkami przy samym budynku. Ponadto znajduje się tu sad, ogród warzywny i kwiatowy oraz foliowe tunele do uprawy.
Pałac wzniesiony w 1872 roku przez Aleksandra i Józefę Ihnatowiczów, według projektu Stanisława Hebanowskiego na miejsce drewnianego dworu. Budynek łączy elementy charakterystyczne dla renesansowej willi włoskiej z architekturą dworu polskiego. W 1931 pałac zakupiło Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek i przekształciło na dom zakonny.
Neoklasycystyczny, niewielkie kościół wybudowany w latach 1863-1866, z wolnostojącą dzwonnicą, otoczony niskim murem. Świątynia na planie prostokąta, z dwoma rzędami kolumn toskańskich we wnętrzu. W pobliżu znajduje się plebania z II połowy XIX wieku i przydrożna kapliczka.
Skwer w centrum miasteczka położony w pobliżu ratusza, na którym znajduje się zabytkowy parowóz.
Neogotycki kościół zbudowany w latach 1899–1903 według projektu Jana Hinza przy osiedlu robotniczym fabryki Briggsów w Markach. Trójnawowa świątynia na planie krzyża z wieżą w fasadzie. Wnętrze urządzone zostało również w stylu neogotyckim.
Pierwotnie w budynku znajdował się szpital dla nerwowo chorych weteranów wojennych i wojskowych, otoczony parkiem. W 1911 roku zmarł tu Mikalojus Konstantinas Čiurlionis, który spędził w szpitalu ostatni rok swojego życia. Obecnie budynek, należący do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, niszczeje.
Fabryka (przędzalnia wełny) założona w 1883 roku przez braci Briggs przybyłych z Bradford w Anglii. Obecnie w niszczejących budynkach fabryki mieszczą się magazyny.
Miejski Ośrodek Kultury w Markach mieszczący się w budynku dawnej szkoły wybudowanej pod koniec XIX wieku dla dzieci z osiedla robotniczego fabryki Briggsów. Wzniesiony według projektu Edwarda Lilpopa stylem nawiązuje do architektury angielskiej.
Osiedle jednopiętrowych, wielorodzinnych domów robotniczych wybudowane w latach 1883-1895 w sąsiedztwie fabryki prowadzonej przez angielskich przemysłowców – braci Edwarda, Alfreda i Johna Briggsów z Bradford. Zespół, wzniesiony prawdopodobnie według projektu Edwarda Lilpopa, został wpisany do rejestru zabytków.
Dwór wybudowany na przełomie XVIII i XIX wieku, całkowicie zniszczony i odbudowany współcześnie. W XVIII wieku należał do rodziny Grabowskich. Otoczony parkiem krajobrazowym założonym w tym samym czasie.
Pałac wybudowany współcześnie jako wierna kopia budynku z końca XVIII wieku. Klasycystyczny, z dachem mansardowym i tarasem otwierającym się na park.
Dworski park krajobrazowy założony na przełomie XVIII i XIX wieku. Znajduje się tu dobrze zachowana aleja grabowa i trzy niewielkie stawy położone bliżej dworu.
Restauracja urządzona w dawnym pensjonacie "Szwajcarka" wybudowanym w 1899 roku według projektu przypisywanego Józefowi Piusowi Dziekońskiemu. Był to jeden z pierwszych pensjonatów powstałych w Konstancinie.
Willa w Konstancinie-Jeziornej wybudowana w 1906 roku. W latach 2008-2009 przeprowadzony został remont, a budynek przystosowano do potrzeb prywatnego muzeum dostępnego dla publiczności. Zbiory sztuki polskiej z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku prezentowane są we wnętrzach urządzonych w stylu art deco.
Rzeka Jeziorka płynąca przez Konstancin-Jeziorną oraz połączone z nią kanałami stawy założone na potrzeby miejscowej fabryki papieru.
Neogotycki kościół z czerwonej cegły wybudowany na osiedlu Mirków w Konstancinie-Jeziornej na początku XX wieku. Jednonawowa świątynia na planie krzyża, z wieżą i rozetą na osi środkowej fasady i sklepieniem krzyżowym wewnątrz.
Warsztat stolarski na osiedlu robotniczym Mirków w Konstancinie-Jeziornej, działający w pofabrycznych budynkach z przełomu XIX i XX wieku oraz dwudziestolecia międzywojennego.
Osiedle bloków wielorodzinnych skupione wokół fabryki papieru wybudowane w Konstancinie-Jeziornej na przełomie XIX i XX wieku. Przy osiedlu znajduje się park i staw retencyjny papierni.
Sklep z winem w Centrum Handlowym Stara Papiernia w Konstancinie-Jeziornej.
Dom wybudowany w 1928 roku ze składek członków Związku Artystów Scen Polskich z myślą o emerytowanych, samotnych artystach. Kompleks, powiększony o nowe budynki w latach 80. XX wieku, otoczony jest ogrodem.
Nowoczesne centrum handlowe urządzone w 2002 roku w pofabrycznych budynkach Królewskiej Fabryki Papieru wybudowanej w Konstancinie-Jeziornej w XVIII wieku. W pobliżu znajduje się rzeka Jeziorka i kanał.
Główny plac w Kobyłce, o nieregularnym, trójkątnym kształcie, ograniczony ulicami: Napoleona i Księdza Franciszka Marmo. Na placu znajduje się zadrzewiony skwer z kapliczką i pomnikiem.
Późnobarokowa bazylika wybudowana w latach 1736-1740 według projektu lombardzkiego architekta Guido Antonio Longhi. Trójnawowa świątynia posiada szeroką, dwuwieżową fasadę w stylu baroku wileńskiego. Wewnątrz znajdują się freski autorstwa Grzegorza Łodzińskiego wykonane po 1742 roku.
Cmentarz parafialny założony na początku XIX wieku w Kobyłce. Otoczony ceglanym murem, z wejściem przez stalową bramę. Znajduje się tu kaplica grobowa rodziny Pieniążków z 1837 roku oraz rodziny Orszaghów z 1928 r. Ponadto parcela z nagrobkami XIX-wiecznymi i z grobami poległych w 1920 roku.
Murowany kościół wybudowany w pierwszej połowie XIX wieku i przebudowany w latach 1885-1894 według projektu W. Kamieńskiego. Jednonawowa świątynia z kaplicami bocznymi i fasadą z wieżą na osi środkowej. We wnętrzu na ścianach nawy i plafonie znajdują się współczesne freski przedstawiające świętych, Ostatnią Wieczerzę i Wniebowzięcie Najświętszej Matki Boskiej.
Rozległa łąką położona przy niewielkiej rzece biegnącej nieopodal wsi, wykorzystywana jako pastwisko.
Skwer przy ulicy Mickiewicza w Karczewie, z dużą ilością drzew, kwietnikami i starą lokomotywą. Obok znajduje się drewniana altanka.
Barokowy kościół wybudowany w pierwszej połowie XVIII wieku według projektu przypisywanego Jakubowi Fontanie. Jest to trójnawowa bazylika z pofalowaną, dynamiczną fasadą i kaplicami bocznymi przy prezbiterium. We wnętrzu zachowało się dużo elementów wystroju barokowego.
Ulica biegnąca przez miasteczko z niską, murowaną jednorodzinną zabudową. Przy drodze znajduje się kapliczka.
Bunkry na terenie skansenu fortecznego Dąbrowiecka Góra w Karczewie. Wybudowane zostały w 1940 roku przez Niemców jako część umocnień Przedmościa Warszawskiego. Znajdują się tu schron obserwacyjny artylerii i schron bojowy.
Wolnostojąca oficyna z wozownią i stajnią wybudowana pod koniec XIX wieku przy pałacu Radziwiłłów w Jadwisinie.
Park krajobrazowy założony ok. 1900 roku przy pałacu Radziwiłłów w Jadwisinie. Od 1996 roku stanowi część rezerwatu przyrody “Jadwisin”, będącego pozostałością dawnej Puszczy Serockiej.
Niszczejący budynek jadalni położony w parku przy Pałacu Radziwiłłów w Jadwisinie.
Zespół pałacowo-parkowy w Jadwisinie założony przez rodzinę Radziwiłłów pod koniec XIX wieku. Budynek o nieregularnym kształcie z kilkoma szczytami i kwadratową niską wieżą, parterowy, z mieszkalnym poddaszem i piwnicą.
Dwór i zabudowania gospodarcze otacza park z połowy XIX wieku z alejami wysadzanymi lipami, klonami i grabami.
Drewniany dworek klasycystyczny, zbudowany na planie prostokąta, piętrowy, nakryty czterospadowym dachem krytym gontem. Od podjazdu i ogrodu posiada dwa ganki o drewnianych słupach, zwieńczone trójkątnymi szczytami. Na szczycie ganku od ogrodu znajduje się rzeźba głowy Adama Mickiewicza dłuta Bolesława Jeziorańskiego.
Park został założony w pierwszej połowie XIX wieku. Nowi właściciele dworku "Zosia" po II wojnie światowej dokonali jego renowacji.
Został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku dla Tomasza de Tylii, podstolego ziemi warszawskiej. Była to budowla parterowa, drewniana, o konstrukcji zrębowej. Po II wojnie światowej dwór został rozebrany. Nowi właściciele od podstaw odbudowali dwór w nieco zmienionym kształcie, wznosząc go wyżej, ale zachowując jego poprzedni charakter.
Prosty, drewniany kościół o dwuspadzistym dachu z sygnaturką, z wolnostojącą dzwonnicą, otoczony niskim, kamiennym murem.
Pierwszy w Polsce hotel z sypialniami kapsułowymi wzorowany na podobnych, japońskich rozwiązaniach.
Klubo-jadalnia w warszawskiej dzielnicy Powiśle, z kącikiem dla dzieci i stolikami na werandzie.
Brukowana ulica, a właściwie placyk, przy Rynku Starego Miasta w Warszawie, używany jako targowisko w XIX wieku. Cała jej zabudowa została odbudowana po zniszczeniach II wojny światowej. W jednej z kamienic umieszczono po wojnie słynną "Cafe pod Minogą" (obecnie restauracja "Zapiecek").
